De letste

12-2-2023 is voor verreweg de meesten van ons niet meer dan een normale zondag, dertien in een dozijn dag waar eigenlijk van tevoren al vast staat dat je weer eens niets bijzonders gaat doen dan op de bank hangen en stom voor je uit ligt te staren. Zo’n dag dus.

Echter, niet voor die oet Kessel en America. Wellicht voor de Amerikanen iets meer dan voor die oet Kessel. Daar was namelijk lichte spanning voor tenminste één persoon. En ik kan het weten, ik was het namelijk zelf. Lichte spanning want voor de letste kier in Kessel een wedstrijd volleyen, want voor de letste kier het telstoeltje klaar zetten, teltafel, telraam, scheidsrechtersstoel, netje ophangen op de juiste hoogte (en vervolgens vakkundig laten afkraken door Pup). Voor alles is een laatste keer en dat was dus vandaag voor mij het geval.

De spanning vooraf maakte plaats voor een enorme gedrevenheid om van de laatste wedstrijd ook nog iets onvergetelijks te maken en in ieder geval met een goed gevoel te kunnen vertrekken naar het hoge noorden. En dat is gelukt, al zeg ik het zelf.

De voorbereidingen waren echter ons niet zo goed gezind dit keer. Op vrijdagmiddag waren we nog met 9, maar op zaterdagochtend waren zowel Arno als Lorenz er minder goed aan toe en dus waren er nog maar 7 klein negertjes over, die op de wedstrijddag in de eerste set werden gereduceerd tot 6 omdat ook Frank last ondervond van een blessure, opgelopen aan het begin van set 1. We moesten het dus doen met diegenen die ons nog ter beschikking stonden; Hen, Pup, Bekker, Jos, Graat en ondergetekende.

Daarentegen hadden we vandaag wél de beschikking over een gedegen scheidsrechtersduo; Jac als teller en Vester als scheidsrechter namen voor één keer de honneurs waar omdat ook Pieter verhinderd was.

Nu alle poppetjes bekend waren en op de juiste plaats stonden kon dus het afscheidstournee beginnen en dat viel in de eerste set niet mee. Kessel had moeite om de aanpassingen in te passen in de normale formatie en keek eigenlijk vanaf het begin tegen een lichte achterstand aan die maar niet rechtgetrokken kon worden. Ik heb al eens vaker geschreven dat de Amerikanen zich maar moeilijk gewonnen geven en echt héél veel terugbrengen als het op verdedigen aankomt. Dat wisten we op voorhand, maar toch hadden we er enorme moeite mee in de eerste set die dan ook terecht naar Amerika ging, met 23-25 en een 0-1 achterstand begonnen we dus aan set 2.

Lang verhaal kort; Kessel vond zijn draai beter en beter en de Amerikanen werden steeds dieper in de zorgen gedrukt hetgeen resulteerde in een 25-14 en 25-20 setwinst voor Kessel.

Met een 2-1 voorsprong begonnen we dus aan set 4. Winst was erg belangrijk om aan kop te blijven, 4 punten zouden een voorsprong van 2 punten betekenen en met een vijfde set kan het altijd alle kanten op, je weet maar nooit hoe het dan verloopt. Dat wilden we dus voorkomen door de 4^e set ‘gewoon’ binnen te slepen.

Vraag niet hoe, maar het lukte, op één of andere manier werd het uiteindelijk 25-23.

Een 3-1 overwinning dus, voor mij persoonlijk wel een lekker gevoel om in ieder geval met een ruime overwinning op zak aan de verhuizing te beginnen. Vanzelfsprekend worden de verslagen overgenomen door een ander teamlid, daarover hoeft u zich geen enkele zorg te maken… Ook het ophangen van de netten, stoeltjes, tafeltjes, telborden enzovoort enzovoort is geen enkel probleem, daar is animo genoeg voor. Zelfs voor het aanvoerderschap zijn al de nodige aanmeldingen binnengekomen heb ik uit betrouwbare bron vernomen…

Namens Monique, Pien en mijzelf wil ik alle volleyballers en vrijwilligers bedanken voor de mooie, gezellige en intense momenten die we meegemaakt hebben. Ik hoop dat het jullie allemaal voor de wind mag gaan, blijf gezond en hopelijk zien we elkaar in de toekomst nog, te beginnen a.s vrijdagavond als we er “nog Eine” drinken!

Tot dan.

Gr. Roel en Monique