Afgelopen weekend was er de nodige reuring in het pittoreske Heerenveen. Tussen alle oude pandjes, slootjes en grachtjes waar het normaal gesproken lekker rustig is en mensen hun alledaagse activiteiten ondernemen werd op de Herenwal druk gehandeld. De reden hiervan was het uitwisselingsprogramma Noord-Zuid wat op de rol stond. Zoals bekend zijn er ruim anderhalf jaar geleden een tweetal personen van de vereniging naar het o zo mooie, rustige en ruime noorden verhuisd om daar de nodige ontwikkelingshulp te gaan verrichten…

Om dit project kracht bij te zetten leek het ons een goed idee om de Kesselse (volleybal)kwaliteiten eens te toetsen aan die van de Heerenveeners.  Dat was nogal eens snel geregeld. Graat opperde een bijeenkomst om us Roel te bezoeken en de rest is geschiedenis.

Na de nodige app-jes en interne overleggen werd besloten dat de mannen van VCKessel maar liefst twee dagen hun dorpje zouden verlaten om in de grote stad te volleyballen. Om de overgang niet te groot te maken werd door de Noorderlingen gekozen voor een kleinere locatie in buurtdorp de Knipe,, want daar was nog een leuk gymzaaltje beschikbaar wat de gewenning voor die oet ut zuuje een grotere kans van slagen zou geven dan zo’n grote hal waar die oet de stad spelen.

Groot? Wat is groot? Nou, 24 speelvelden bijvoorbeeld. Wij noorderlingen doen alles groot, dus spelen we in een hal waar 24 velden zijn. Noorderlingen zijn sowieso grote mensen, dus die hebben veel ruimte nodig. Ruimte om te lopen en ruimte om hoog te springen. De 2,43 meter nethoogte is voor ons dus ook geen enkel probleem, maar wel voor de manne uit het Zuiden. Bij het horen van deze informatie werd er direct een aantal extra trainingen ingelast. Nico Maessen werd ingeschakeld en zelfs Anouk moest voordoen hoe dit aan te pakken. Lichte paniek dus in Kessel. Zijn die daar achter echt zo groot? Het antwoord werd snel duidelijk bij het zien van de tegenstander. 2,04 meter is voor een middenaanvaller natuurlijk ideaal, als die tegenover Pup komt te staan…

Tot zover de eerste ontwikkelingen op volleybalgebied, nu moest men nog een slaapplaats regelen, wie rijdt er, wie zorgt voor vlaai en, na een geheim ontvangen tip, wie regelt een fleske zuup genaamd Veerneutje?

U zult begrijpen dat al deze futiliteiten weer gepaard gingen met de nodige overleggen in de Kesselse kantine. Na een hoogtestage snel douchen en aan de bar “Nog Eine” weer in conclaaf wie nu wat doet. Volgens goed Kessels gebruik leverde ook  dit de nodige hoofdbrekens op, want iedereen is tenslotte de beste regelaar. Uiteindelijk werd er door Graat een schitterende indeling gemaakt;

Pup en Hen moesten samen met Jac en Pieter één kamer delen in de B&B die bij één van de Friese tegenstanders was. Jos en Graat lagen dan op zelf-meegebrachte veldbedjes in de woonkamer van de B&B. Vervolgens moesten Bekker en Arno zich koest houden in de bedstee bij de familie van Ee. Handen boven de dekens, fluiten en géén nachtzoentjes waren voor Harrie de vereiste voorwaarden, verder vond hij het een prima idee. Arno ook. Zo lang Harrie maar niet op de trekzak ging spelen.

Tot slot waren er nog twee prinsessen over, Jack en Henk gingen samen in een echt hotel overnachten, inclusief ontbijt. Het kan niet anders dan dat de penningmeester een goedkoop actiepakket heeft uitgezocht om dit luxe onderkomen te realiseren. Hij sprak achteraf nog zijn grote bewondering uit over de staat van het hotel en de 8 aanwezige kamermeisjes. De één nog mooier dan de ander. Waarschijnlijk zaten die bij de prijs in…

Goed, dat gezegd en gerealiseerd hebbende was er nog maar 1 probleem over en dat was de indeling van de auto’s. Want ja, Bekker reed dan wel met zijn dikke slee, maar wie gaat hem dan navigeren en naar wie luistert hij überhaupt? Het werd Hen en volgens de overlevering ging dit heel redelijk tot het moment dat er koffie gedronken moest worden, ergens in de buurt van Zwolle.

Harrie reed er pardoes voorbij ondanks de aanwijzingen van zowel TomTom als Hen en de eerste onenigheden waren een feit. Vervolgens begon Harrie het Kessels volkslied op de trekzak ten gehore te brengen, tot grote verwondering van het aanwezige tankstation-personeel. Toen na de hervatting van de reis ook nog een discussie op gang kwam over de vraag waar de Meule toch naar toe moet was van verdere goede samenwerking helaas geen sprake meer. Toch ruim een uur volgehouden zullen we maar zeggen, dat was wel eens korter geweest.

Na deze wereldreis kwamen de mannen dan toch aan bij ons nederige stulpje aan de Heerenveense sloot, alwaar een lekkere lunch inclusief Sukerbole was gerealiseerd was door Monique. Bakkie koffie erbij, effe lekker in het zonnetje staan na al die regen van gisteren en de dag was eigenlijk al een succes. Dat je elkaar toch wel mist en dat je dat pas beseft als je elkaar dan weer ziet blijft toch apart. En fijn!

Oude herinneringen, de eeuwige verhalen en steken onder water, we waren ze al bijna kwijt en vergeten, maar ze zijn o zo belangrijk om ze weer eens te ondervinden. Naarmate we ouder worden zijn we hier steeds dankbaarder voor, vooral ook omdat het niet meer vanzelfsprekend is dat we zomaar even bij elkaar kunnen komen.

Na dit prettige samenzijn ging het langzaam op naar de apotheose, datgene waarvoor de Kesselsen naar Heerenveen waren gekomen; De wedstrijd Noord-Zuid stond op het spel!! Wie en waar zijn nu de beste volleyballers?

Kessel had natuurlijk al de redenen voor een eventueel verlies ingecalculeerd omdat het net op de normale hoogte hangt in het Noorden. Ondanks de extra trainingen zat er toch wat spanning zo hier en daar, dat was merkbaar. Er werd na het omkleden druk aan het net gevoelt, gekeken van een afstandje en daarna door Pup geconstateerd dat het net helemaal niet zo hoog hing als verwacht.

Daar had Pup gelijk in, wij Friezen zijn niet de beroerdste en doen graag wat water bij de wijn.

Een gelukje dus voor Kessel, op naar de wedstrijd. Daarover kunnen we kort zijn; Met setstanden van 25-21, 26-24 en 29-31 werd het spannend, soms tot lichtelijke onenigheid aan toe, tussen de Kesselnaren welteverstaan, maar van grote kwaliteitsverschillen kwam het niet.

Of het moet zijn dat Hen per ongeluk een bal van Roel tegen zijn arm aan kreeg en dat als blok benoemde of het kill-blok van Roel op een keiharde smash van Graat. We zullen he nooit weten, maar ik wil het wel even vermeld hebben.

Na de door Pup geregelde rijste-, abrikozen- en kersenvlaai waren de Friezen het er over eens; Limburgers kunnen dat als geen ander, onze oranjekoek is daaraan ondergeschikt. Dat werd door de Limburgers dan maar als tweede punt gezien in de onderlinge strijd, 2-2 dus en al met al een terechte uitslag.

Na dit intermezzo ging het op naar Jubbega alwaar we bij één van de teamleden van OPM Heren 3 te gast waren. Een schitterend landhuis in de vorm van een slang met van allerlei technische snufjes op IT-gebied die de aandacht van Harrie en Jack trokken.

Pieter worp zich, naast zijn rol als scheidsrechter, op als BBQ-chef en liet bij elke ronde zijn fluitje klinken als sein dat er weer een stukje vlees op te halen was. Samen met de teamleden vanuit Heerenveen werd het een zeer geslaagde avond die naar verluidt voor herhaling vatbaar is, zeer waarschijnlijk zullen wij vanuit het Noorden dan naar Kessel afreizen om dan in “Achter de Haof” onveilig te maken.

Na een voor sommigen onrustige nacht, blijkbaar maakt de BBQ-chef naast het fluiten ook nog andere bijgeluiden tijdens zijn slaap, was het tijd om nog een laatste bakkie te doen in het onderkomen van Roel en Monique om vervolgens weer de huisreis aan te vangen.

Henk en Jack waren wat later, maar zagen er toch er uitgeslapen uit, ook Harrie en Arno

waren weer zo fit als een hoentje. Jos had redelijk geslapen en was overtuigd geraakt van

de versheid van het vlees wat op de BQQ belandde;

Verdere details en bewijsstukken zullen wij uit privacy redenen maar even achterwege laten.

We waren het er tijdens dit laatste kopje koffie wel weer over eens;  het was een zeer geslaagde trip geworden! Zoals al geschreven komen dan de herinneringen weer naar boven van alles wat we met elkaar meemaken en worden tijdens deze dagen weer nieuwe herinneringen gemaakt die ieder op zijn manier interpreteert.

Het is daarom vooral zaak om fit te blijven, op elkaar te letten en elkaar te ondersteunen op allerlei gebied. Op naar volgend jaar, hopelijk trekken we dan met een flinke groep van Noord naar Zuid.

Note;

De eigenaresse van de B&B heeft ons in vertrouwen medegedeeld dat Limburgers eigenlijk best leuke mensen zijn ondanks de hoeveelheid geproduceeerde decibellen. Daar was zij, en met haar nog een stel Friezen, nogal van onder de indruk. Voor de rest niets dan lof, dus dank voor jullie aanwezigheid en het keurig achterlaten van de B&B en gebruikte voorzieningen. Ze mist alleen de wastafel en de jacuzzi, of we die de volgende keer mee terug kunnen nemen.